สรุปผลการศึกษา

         จากการจัดทำโครงงานพบว่า ประวัติของการประกวดนางงามในประเทศไทย มีมาตั้งแต่ในสมัยรัชการที่ 7 เรียกว่า "นางสาวสยาม" รัฐบาลได้จัดขึ้นในงานเฉลิมฉลองรัฐธรรมนูญ ภายในพระราชอุทยานสราญรมย์ ซึ่งเป็นสโมสรคณะราษฎร ในปี พ.ศ.2477 จัดขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น และยังคงสืบทอดมาจนถึงในปัจจุบัน ซึ่งวัตถุประสงค์จะเปลี่ยนไปตามแต่ละยุคสมัย นอกจากนี้ในปัจจุบัน ประเทศไทยยังมีเวทีการประกวดนางงามหลากหลายเวทีอีกด้วย

         ทางด้านการศึกษาทัศนะคตินั้น ทำให้ผู้จัดทำได้ทราบว่าบุคคลภายนอกส่วนหนึ่งนั้นมองนางงามเป็นเพียงแค่ความฉาบฉวย เป็นหนทางลัดแห่งความสำเร็จเท่านั้น และยังมองว่าการศึกษานั้นเป็นหนทางของความสำเร็จที่มั่นคงมากกว่าการประกวดนางงาม แต่ตรงกันข้ามกับทัศนะคติของผู้ที่เกี่ยวข้องกับนางงาม จะมีทัศนะคติที่ดีกับนางงามเนื่องจากได้มีความใกล้ชิด รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของตัวนางงาม และมองการประกวดนางงามนี้เป็นโอกาศที่จะทำให้ชีวิตของผู้เข้าประกวดดีขึ้นกว่าเดิม แต่ในทัศนะคติเกี่ยวกับการประกวดนางงามที่มีความขัดแย้งกันนี้ ก็มีทัศนะคติที่ตรงกันคือ “ การประกวดนางงามนั้นเป็นหนทางสู่ความสำเร็จ ”

ด้านทัศนะคติเกี่ยวกับความงามในอุดมคตินั้น ผู้จัดทำได้สืบค้นข้อมูลจากงานวิจัย ปี พ.ศ. 2537 เรื่อง กระบวนการเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ความงามทางสรีระของผู้หญิงในสังคมไทยศึกษาเฉพาะกรณีการประกวดนางสาวไทย โดย อาจารย์อังคเรศ บุญทองล้วน ที่กล่าวว่า “ ภาพลักษณ์ความงามทางสรีระของผู้หญิงในสังคมไทยมีการเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัยของการประกวดนางสาวไทย ” และ “ ผู้หญิงถูกปลูกฝังเรื่องความงามในเชิงอุดมคติที่ว่า ผู้หญิงที่สวยต้องมีสัดส่วนตามมาตรฐานและสามารถเปิดเผยสรีระของตนเองได้ ” ทำให้สรุปได้ว่าความงามในอุดมคตินั้นเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย และเวทีการประกวดนางงามนั้นก็มีผลต่อความงามในอุดมคติในสมัยนั้นๆ อีกด้วย เพียงแต่ความงามในอุดมคตินั้นเป็นทัศนะคติที่ไม่มั่นคง ซึ่งเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัยและแตกต่างกันตามแต่ละสังคม